Seasonal Friends
بعضی دوستا از دور مثل گوهر می درخشن، ولی وقتی زمان می گذره، می فهمی برقشون بیشتر از جنس هیجان لحظه بوده تا ارزش موندگار
اینا همون آدمایی هستن که اولش با تو می خندن، باهات سفر میرن، خاطره می سازن و حتی حس می کنی چراغ راهتن
اما کم کم، بی سر و صدا، جوری کم رنگت می کنن که خودت هم باور نمی کنی قبلا چقدر نزدیک بودید
نه با یه خداحافظی صریح، بلکه با انتخابایی که نشون میده دیگه «تو» اولویت نیستی
مشکل این نوع دوست، این نیست که دشمن یا آدم بدی باشه، مشکل اینه که وقتی مسیرش رو عوض می کنه، تو رو جایی وسط راه رها می کنه بدون اینکه حتی بگه چرا
و وقتی بعد از سال ها دوباره سر و کلش پیدا میشه، بیشتر بوی نوستالژی میده تا بوی تغییر واقعی
درس بزرگ این نوع رابطه اینه: میشه خاطره ها رو دوست داشت، میشه لحظه های خوب رو یاد کرد، ولی باید مرز گذاشت
چون بعضی آدما برای یک فصل از زندگین، نه برای همه فصل ها
