به تمام خوانندگان اینجا :>
گاهی با خودم فکر می کنم...
کیا این گوشه ی خلوتِ دنج رو می خونن؟
شاید یکی توی اتوبوس، گوشی به دست، وسط شلوغیِ شهر، شایدم کسی شب قبل خواب
شایدم یه دوست قدیمی که هنوز چیزی نمی گه، فقط می خونه...
نمی‌دونم کجایین
تو تهران شلوغ؟ یه شهر بارونی؟ یا یه اتاق که نور لپ تاپ تنها چراغشه؟
شاید بعضیاتون یه قهوه خورِ شب زی باشین،
یا یه آدمِ ساکت که فقط می خونه و می ره، بی رد پا، بی سر و صدا.
اما مهم نیست.
مهم اینه که هستین.
و این حضورِ بی نام، این خوندنای بی صدا،
باعث می شه حس کنم این واژه ها، یه جایی، یه قلبی رو لمس می کنن.
من اینجا نمی نویسم برای اینکه فقط بگم.
می نویسم برای اینکه شاید یه جای دور، کسی بهش بگه "عه! منم همین حسو داشتم..."
وبلاگ برای من، یه دفتره، یه دوربینِ خاموش، یه فنجون چایی کنار پنجره.
یه جا برای نوشتن، گفتن، خالی کردن.
نه قانون داره، نه سانسور. فقط منم و کلماتی که یه جورایی مال همه مونن.
می‌دونین؟
دوست دارم بدونم اون طرف این صفحه کیه...
نه با اسم، نه با عکس.
فقط بدونم کسی هست که با من هم نفس شده، حتی توی سکوت.
اگه یه روزی خواستی یه سلام بدی، یه نظر، یه نشونه بذاری، خوشحال می شم...
برای این که اینجا، یه مکالمه باشه نه فقط یه مونولوگ.
ممنون که هستین، حتی بی صدا.
این وبلاگ، بدون شما فقط یه دفتر خالیه.
