بذار خودم باشم

حتی اگه راهی که میرم از نگاه دیگران، سراسر خطاست

من عوض شدم… نه یک‌ شبه، نه از روی لج‌ بازی، بلکه ذره‌ ذره، با هر فکر، با هر دردی، با هر سوال بی‌ جواب!
من اون آدمِ پارسال نیستم؛ اون نگاه ساده، اون باور های آماده، دیگه توی من جا نمی‌ شن

می‌ دونم کاری که می‌ کنم، انتخابی که کردم، از دید خیلی از ادمای جامعه من اشتباهه (*پوشوندن خودم صرفا برای اینکه مردها دیدشون با زنها متفاوته رو قبول ندارم---- بزارین بیشتر وارد جزئیات نشم میدونین دارم درمورد چه مسئله ای صحبت میکنم!)
اما من با چشم بسته راه نرفتم... من فکر کردم، تردید کردم، گریه کردم، با دلم جنگیدم، با عقلم ساختم، و آخرش خودم رو انتخاب کردم

خدایی که من می‌ شناسم، برای فکر کردن* مجازات نمی‌ کنه 
برای این‌ که خودت باشی، نمی‌ ندازتت ته جهنم
اصلا جهنم، یه کلمست... یه نماده... شاید هم فقط ترسیه که توی ذهن آدما ریشه کرده
شاید جهنم، همون لحظه‌ ایه که خودتو انکار می‌ کنی تا دیگران راضی باشن

من ترجیح می‌ دم بسوزم توی آتیشی که خودم روشن کردم،
تا اینکه یخ بزنم توی بهشتی که مال من نیست

پس بذار با عقاید خودم زندگی کنم
چون تهش، منم که با خودم تنها می‌ مونم… نه هیچ‌ کس دیگه

من هیچ وقت نخواستم حال بدی رو به این بلاگ منتقل کنم ولی ادامه مطلب توصیف حال این روزامه

اگر دوست نداشتین بخونینش همینجا بمونین و رو کیپ ریدینگ نزنین :)

گاهی تمام توانتو میذاری، شبو به امید طلوعی روشن‌ تر صبح می‌ کنی، بغض هاتو فرو می‌ دی، اشکاتو بی‌ صدا می‌ ریزی، اما…

به اون جایی که می‌ خواستی نمی‌ رسی. انگار دنیا دستتو گرفت، برد وسط میدون، بعد بی‌ هشدار رهات کرد

اما نرسیدن، همیشه شکستن نیست
گاهی نرسیدن یعنی راه دیگه ای در انتظارته
یعنی خدا داره چیزی برات کنار میذاره که هنوز اندازش نشدی

سختیا نیومدن تا تو رو نابود کنن،
اومدن تا تو رو بسازن،
جوری که وقتی بالاخره رسیدی بگی "من اینجا رو با تمام دردام به دست آوردم"
و اونوقت، شیرینیش چند برابر می شه

پس اگه خسته‌ ای، بشین… ولی نمون
اگه شکستی، گریه کن… ولی فراموش نکن که هنوز ادامه داره
چون حتی در تاریک‌ ترین شبا هم ستاره‌ ای هست که چشم انتظار نگاهت باشه.

نرسیدن پایان نیست،
گاهی فقط مکثیه برای جهشی بلندتر…