Sonnet 108 - shakespeare

What’s in the brain that ink may character
Which hath not figured to thee my true spirit?
What’s new to speak, what now to register,
That may express my love or thy dear merit?
Nothing, sweet boy; but yet, like prayers divine,
I must each day say o’er the very same,
Counting no old thing old, thou mine, I thine,
Even as when first I hallowed thy fair name.
So that eternal love in love’s fresh case
Weighs not the dust and injury of age,
Nor gives to necessary wrinkles place,
But makes antiquity for aye his page,
Finding the first conceit of love there bred,
Where time and outward form would show it dead.

Synopsis: (خلاصه)

The poet explains that his repeated words of love and praise are like daily prayer; though old, they are always new. True love is also always new, though the lover and the beloved may age.

این غزل واقعا زیباست! در مورد این میگه که عشق همیشه تازست و هیج وقت قدیمی و کهنه نمیشه و تو اگه عاشق باشی حتی با گذر عمر و پیر شدن از میزان عشقت کم نمیشه و این حس برات کهنه نمیشه!

راستش فارسی این غزل خیلی از کلمات عربی توش به کار رفته شده و من خودم نمی پسندم...

ولی اگه دوست داشتین بگین فارسیش رو میگذارم